Zdjęcie wykorzystane w grafice: Ministerstwo Edukacji i Nauki, Adrian Grycuk, CC BY-SA 3.0 PL https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/pl/deed.en, via Wikimedia Commons
Klasy I–III zostaną w ogóle pozbawione tej możliwości, dla klas IV–VIII przewidziano inną jeszcze regulację. Tam nauczyciel będzie mógł zadawać zadania uczniom do domu, ale nie będą one obowiązkowe, a nawet, jeśli zostaną przez ucznia wykonane, nie będą mogły zostać ocenione. Zamieszczone na stronie Ministerstwa uzasadnienie jest osobliwe: „jakość i częstotliwość odrabiania prac domowych przez uczniów szkół podstawowych w dużym stopniu uwarunkowana jest możliwościami rodziców. Dzieci rodziców słabiej wykształconych i o mniejszych kompetencjach mają mniejsze szanse na osiąganie dobrych wyników w tym zakresie”. Oznacza to, że pani Minister nie wierzy w możliwości intelektualne uczniów, a także, że w trosce o tych, którzy mają trudności z odrabianiem lekcji odbiera tą możliwość pozostałym. Ministerstwo twierdzi, że w ten sposób wyrównuje szanse. Rzeczywiście, jest to wyrównanie w dół.
Pisaliśmy o edukacji:
Homo debilis w służbie idiokracji
Inżynierowie świata i ich pomysł na edukację
Nie jest to jedyne uzasadnienie – badania naukowe, chęć odciążenia dzieci, przeświadczenie, że miejscem, gdzie człowiek zdobywa wiedzę jest przede wszystkim szkoła. Spróbujmy rozwinąć te uzasadnienia. Badań naukowych nie przytoczono, jednak nie trzeba być naukowcem, aby wiedzieć, że jeśli uczniów zapyta się, czy chcą prace domowe, czy nie, odpowiedzą z reguły negatywnie. Same tzw. „badania naukowe”, dotyczące edukacji od kilkudziesięciu lat są celowo fałszowane i manipulowane. Chęć odciążenia dzieci jest typowo marksistowskim zabiegiem. Oto wyzwoliciele pochylają się nad smutną dolą proletariatu, aby wyzwolić go z wyzysku złych kapitalistów. Tu rolę złego ciemiężyciela pełni wiedza. Co do zdobywania wiedzy w szkole, pokutuje mit, celowo rozpowszechniany przez postępowców edukacyjnych, że całą wiedzę uczeń powinien zdobyć w szkole, a czas w domu przeznaczony jest na odpoczynek i rozwijanie pasji. Przy czym największą pasją dzisiaj jest smartfon i konsola.
Od lat 60-tych, a w Polsce od 90-tych widać wzmożony atak propagandowy na podstawy programowe, wymogi edukacyjne, sprawdziany, egzaminy, oceny i w ogóle szkolną dyscyplinę. Poglądy te pojawiają się na uczelniach, w mediach, Internecie, publikacjach, luźnych opiniach. Co do samych uczniów i rodziców przyczyna jest jasna – większość ludzi jest leniwa i nie chce jej się pracować wtedy, kiedy nie musi. Każdy też pamięta, ile wysiłku musiał włożyć w szkole, aby odrobić zadania i nauczyć się na klasówki. Te wyzwolicielskie poglądy zagościły też na dobre w centrach doskonalenia nauczycieli, dlatego większość szkoleń nauczycielskich w Polsce zawiera ten wątek. Nauczyciele są więc pod ostrzałem „specjalistów”, propagandystów i opinii publicznej. Że zadają zadania, wymagają i stawiają oceny. Postępowa propaganda posługuje się zestawem stałych argumentów: zadania domowe nic nie dają, bo wszystkie odpowiedzi są w Internecie, więc uczniowie masowo ściągają, poza tym i tak większość prac odrabiają rodzice i dziadkowie. Każde dziecko samo chce się uczyć, bo ma mózg chłonny wiedzy, ale przez przymus, stres i oceny traci motywację i naturalny pęd do wiedzy, a także chęć do życia. Strach przed negatywną oceną powoduje traumę. Przemocowi rodzice zmuszają swoje dzieci do zdobywania najwyższych ocen, wywierając presję i wymierzając surowe kary, gdy nie ma co najmniej piątki. Przeciążone pracą biedne dzieci nie mają czasu na rozwój swoich pasji i kontakt z rodziną, izolują się, alienują, zamykają w sobie, zaburzeniu ulega poczucie sprawczości, w ślad za tym pojawia się zaniżona samoocena, po niej nieuchronna depresja, myśli samobójcze, stąd już krok do prób odebrania sobie życia. Tak więc zadania domowe, wymogi edukacyjne i oceny są (według postępowców oczywiście) jednym z głównych czynników odpowiedzialnych za kryzys suicydalny.
W ten sposób opinia publiczna urabiana jest już od kilkudziesięciu lat, warto więc przypomnieć, do czego to służy. Szkoła jest instytucją wiedzy i nie powinna zajmować się dobrostanem, tylko wiedzą. Wiedza w szkole podstawowej to niezbędne podstawy każdej dalszej nauki. Zaczyna się od nauki fundamentalnych umiejętności – czytania, pisania i rachowania, później dochodzą umiejętności coraz bardziej zaawansowane. Rzecz w tym, że jeśli w danym wieku dziecko tego się nie nauczy, to dorosły nie będzie umiał tego, co powinien, aby wykonywać zaawansowane czynności i zarabiać na życie. Idąc dalej, spotyka się przedmioty nauczania, które nie wyczerpują całej wiedzy ludzkości, a jedynie stanowią jej spis treści, którego opanowanie jest niezbędne, aby zgłębiać jej zaawansowane dziedziny. Częstym argumentem postępowców i niedouczonych dorosłych jest zdanie, że szkoła uczy niepotrzebnych rzeczy, zamiast nauczać rzeczy praktycznych, przydatnych na rynku pracy, Jest to argument całkowicie chybiony. Szkoła nie ma nauczać tylko tego, co będzie każdemu konkretnie potrzebne. Po pierwsze, nikt na poziomie podstawówki nie wie, co kto robił będzie w dorosłości, stąd szkoła nie może sobie uzurpować prawa do decydowania o tym, bo to byłaby tyrania. Na poziomie podstawowym szkoła daje wiedzę ogólną z różnych dziedzin, dzięki czemu na dalszych etapach kształcenia każdy może wybrać coś dla siebie. Szkoły ponadpodstawowe są już bardziej sprofilowane, i tam właśnie uczy się wiedzy praktycznej. Podstawówka musi z konieczności ograniczyć się głównie do wiedzy teoretycznej. Jednak dawniej, za pierwszej komuny, podstawówki uczyły pewnych praktycznych umiejętności, szczególnie na ZPT. To jednak od lat 90-tych jest sukcesywnie wycinane jako przestarzałe i zbędne. Zamiast tego daje się nieudolne próby nauczania nowoczesnych technologii, które i tak są w tyle za prywatnymi umiejętnościami uczniów. Szkoły więc dumne są z kolejnej pracowni komputerowej, która zastąpiła zlikwidowane pracownie fizyczne i chemiczne, a za to absolwenci podstawówki nie tylko, że nie umieją trzymać młotka, ale nawet z miotłą sobie nie radzą.
Innym ważkim argumentem przeciwników szkoły wymagającej to zbędność wiedzy. Rzecznicy postępu twierdzą, że dzieci zmuszane uczyć się jakichś zbędnych rzeczy, takich, jak pantofelek, tasiemiec, wielomiany czy daty panowania królów. Zamiast tego szkoła powinna umożliwić każdemu dziecku uczenie się tego, czego ono zechce. Otóż gdyby tak zrobiono, powstałby taki chaos i kakofonia, że nikt nie nauczyłby się niczego. Tak można zrobić wtedy, gdy w klasie jest pięciu uczniów, a nie dwudziestu pięciu. Te jakoby niepotrzebne rzeczy być może nie przydadzą się nigdy. Jednak przy uczeniu się o nich dziecko nabywa kilku przydatnych umiejętności. Wykształca etos pracy, musi bowiem poskromić swoje naturalne lenistwo i zmusić się do pracy, dzięki czemu będzie mu w przyszłości łatwiej pracować. Uczy się systematycznej pracy i nabywa przydatnych nawyków. Uczy się logicznego myślenia, każde bowiem zagadnienie zorganizowane jest według tych samych prawideł logicznych. Te pozornie niepotrzebne rzeczy są więc przykładami dydaktycznymi, pomagającymi zrozumieć, jak działa świat. Ucząc się coraz bardziej zaawansowanej wiedzy, poszerza swoje możliwości intelektualne, zyskuje pewność siebie i sprawczość, czyli możliwość wywierania wpływu na otoczenie dzięki temu, co sam jest w stanie zrobić. Kształtuje w ten sposób cnoty intelektualne i wznosi się ku dojrzałości, która jest niezbędna dla społeczeństwa. Tego wszystkiego nie da się jednak zrobić bez własnego wysiłku. W szkole jest po prostu za mało czasu na to i za duży rozgardiasz. Każdy musi więc sam dołożyć swoją cegiełkę do społecznego gmachu w postaci swego własnego wysiłku i starania, a prace domowe są tego najlepszym szkoleniem.
Postępowcy tak bardzo troszczą się o czas wolny dzieci, że chcą je uwolnić od wymagających zadań. Wtedy będą rozwijać swoje pasje w postaci gier komputerowych, mediów społecznościowych, serwisów streamingowych. Wtedy będzie czas na strzelanki, zabijanie potworów, patostreamy, Tik-Tok, filmiki, jutuberów, influencerki, pornografię. Jakoś tak się dziwnie składa, że treści w tych smartfonach tak dobrze dostrojone są do emocji i zainteresowań konkretnego młodego człowieka. Algorytmy nie śpią, trzeba więc umożliwić im działania. Gdyby dzieci i młodzież musieli ślęczeć nad zadaniami, nie mieliby czasu na to, co podsuwają algorytmy. Trzeba więc ich uwolnić od wymagającej nauki i dać niewymagającą rozrywkę, aby mogli stać się obywatelami świata. Bojownicy o prawa dzieci pochylają się też nad ich rodzicami. Jak można tych ciężko pracujących ludzi obciążać koniecznością pomagania ich dzieciom przy zadaniach? To nieludzkie. Co prawda wtedy właśnie nawiązują się bliskie relacje międzypokoleniowe, przy wspólnej pracy rodzic może dogłębnie poznać swoje dziecko, zyskać jego zaufanie, obserwować jego postępy i kontrolować rozwój, ale rewolucjonistom nie o to przecież chodzi. Rzecz w tym, żeby właśnie nie było takich relacji, tylko aby każdy gapił się w swój ekran i ogłupiał się zestawami dyżurnych treści antykulturowego mainstreamu. Inne jeszcze uzasadnienie powołuje się, a jakże, na postęp w naukach. Rozwijają się ono ponoć tak szybko, że szkoła nie nadąża, i wciąż naucza tego samego, co w XIX wieku. To również jest nieprawdziwe, bo o ile rzeczywiście, postęp dokonuje się w naukach stosowanych, to jest on możliwy dzięki temu, że bazuje na solidnym fundamencie wiedzy, i każdy, kto przychodzi do instytutów i korporacji ma go opanowany. Kolejne piętra ludzkiej wiedzy nie mogą pozbyć się fundamentów. Poza tym w zakresie nauk humanistycznych mamy nie tyle postęp, ile głęboki regres i cofnięcie się to filozofii przedsokratejskiej, a to właśnie dzięki temu, że ustawicznie ogranicza się znajomość wiedzy klasycznej na korzyść aktualnej.
Nie jest trudno zgadnąć, dlaczego postępowcy dążą właśnie do tego, jeśli zna się historię. Wszystkie uzasadnienia tych ataków na szkołę nie wynikają z osiągnięć współczesnej nauki, lecz są motywowane ideologicznie. Najpełniejsze uzasadnienie propagandy antyszkolnej daje neomarksistowska szkoła frankfurcka, a rozwijają postmoderniści. Jednak XX-wieczni marksiści żydowskiego pochodzenia nie wymyślili tego sami. Takie same dążenia, taka sama argumentacja, różniąca się jedynie przypadłościami, ale pozostająca tożsamą co do istoty przewija się przez wszystkie rewolucje komunistyczne począwszy od Rewolucji Francuskiej, poprzez socjalistów, anarchistów, bolszewików, chińskich hunwejbinów, Czerwonych Khmerów, hippisów, studenciaków’68, teologię wyzwolenia, aż po dzisiejszych globalistów. Wszyscy chcą pozbawić szerokie masy wiedzy, zdolności logicznego myślenia, umiejętności samodzielnej pracy. Wszystko pod pięknymi hasłami wyzwolenia od wyzysku i praw człowieka. Jakobini także nie byli pierwsi – przed nimi hasła te przejęli kontynentalni masoni, których z kolei natchnęli bawarscy iluminaci. Oni oczywiście też nie byli pierwsi, idee te kształtowały się długo, sięgając głębokiej starożytności, poprzez gnozę i kabałę, biorąc swe źródła z orfizmu i pitagoreizmu.
Nie dziwi też ideologiczny zapał, z którym nasi rodzimowiercy komunizmu przystępują do stałego, wywrotowego dzieła. Zapewne osoby, postawione na stanowiskach wierzą w to, co robią, można jednak wątpić, że wymyślają to sami. Od czasów Wielkiej Wojny wszelkie ruchy lewicowe zostały przejęte przez wielki kapitał globalny, i od tamtej pory są jedynie narzędziem – transmiterem rewolucji komunistycznej do państw narodowych i łomem do rozsadzania struktur państwowych i społecznych. Obecnym możnym tego świata zależy wciąż na tym samym od prawie dwóch tysięcy lat – nienawidzą uczniów Jezusa i zarazem Rzymu, dążą więc uparcie i wytrwale do podporządkowania sobie rządów, przejęcia kontroli nad zasobami narodów, obrócenia białych ludzi w swoich niewolników. Zawsze stosują ten sam scenariusz – skłócić narody między sobą, wewnątrz siebie, skonfliktować lud z władzą, ogłupić, osłabić, oszukać, otumanić, doprowadzić do anarchii, rozpaczy i desperacji, napuścić masy na siebie, a potem ustanowić swoje panowanie nad chaosem i wprowadzić swój porządek.
Czytaj też:
Celowa dekonstrukcja edukacji
W obszarze edukacji najpierw pojawiła się wroga nauczaniu propaganda, potem zwiększono prawa ucznia, jednocześnie likwidując obowiązki, potem uszkodzono procesy, zachodzące w systemie, a w końcu zaproponowano lek na wszystkie bolączki – Edukację Włączającą, czyli taki system, który nie naucza, tylko pilnuje, aby ludzie nie umieli. Pod tytułem ideologicznym włączono więc do szkoły wszystkich, także zaburzonych, chorych psychicznie, zdegenerowanych. Powiedziano, że najcenniejszą wartością szkoły jest wszelka różnorodność – wiedzy, a raczej jej braku, kultur, etnosów, języków, zachowań, zaburzeń, schorzeń, dysfunkcji. Wszelkie zaburzenia psychiczne i emocjonalne zwane są obecnie neuroróżnorodnością. Z powodów komunistycznych wszystkie te dzieci muszą obecnie znajdować się razem, włączone w inkluzję, komuna bowiem chce mieć wszystkich razem, kolektywnie na oku. Wówczas jednak okazuje się, że powstało środowisko nadmiaru różnorodnych bodźców, i niektóre dzieci są nadwrażliwe i nie mogą tego znieść. Zwykle są to właśnie te, które zostały włączone do inkluzji na siłę. Komuna jednak dzielnie walczy z problemami, które sama spowodowała, pojawił się więc złoty środek na te problemy – mobilne strefy wyciszenia. W ramach innowacji pewna innowatorka społeczna, używając narzędzi cybernetycznych stworzyła projekt takich stref. Strefa składa się z filcowego kokonu, który każdy może uszyć sobie sam. Przeznaczona jest dla uczniów starszych klas szkoły podstawowej. Do tego kokonu może schować się dziecko na czas, który jest mu potrzebny do wyciszenia i do opanowania stresu, na przykład przed lub po klasówce. Kokony otrzymały wsparcie finansowe i zostały skierowane do realizacji. Na początek innowacja objęła jedną szkołę podstawową, ale znając zamiłowanie globalistów do kreatywności oraz do zamykania ludzi w wydzielonych, ciasnych przestrzeniach nie należy się dziwić, jeśli za jakiś czas kokony staną się stałym elementem każdej szkoły. Kto wie, może już niedługo będą obowiązkowe, a o ich zastosowaniu będą decydowali szkolni specjaliści. Być może zostaną wyposażone w zamknięcie z zewnątrz i przystawkę do smartfona. Jeśli bowiem dziecko nie będzie chciało lub mogło wyjść z kokona, będzie można mu zapewnić edukację zdalną dzięki technologiom cyfrowym i platformie e-learningu. Oto więc kwintesencja edukacji włączającej i komuny zarazem: najpierw włączyć wszystkich do jednego kolektywu, a potem pozamykać każdego w kokonie. Docelowym idealnym człowiekiem nowego wspaniałego świata ma być homo debilis – człowiek debilny, czyli dorosły, który na skutek wychowawczego procesu debilizacji ma zatrzymać się w rozwoju na poziomie dwunastolatka.
A oto inkluzywna szkoła przyszłości:
Inkluzyjna destrukcja jedzie przez nasz system edukacji od 30 lat i nie zamierza się zatrzymać. Napędza ją bowiem projekt globalnego komunizmu zrównoważonego rozwoju, którego częścią jest centralizacja Unii Europejskiej. Nasze państwo nie jest suwerenne ani niepodległe, utraciliśmy te cechy we wrześniu 1939 r. i dotąd w pełni nie odzyskaliśmy. Kolejne rządy, kontynuujące tradycje PKWN-u różnią się od siebie tym, w jakim stopniu i jak bardzo bezczelnie realizują zagraniczne dyspozycje. Sytuacja w oświacie nie polepszy się, tylko będzie się systematycznie pogarszać, dopóki Polacy nie przejrzą na oczy i nie zdecydują się na prowadzenie suwerennej polityki, co wiąże się z odzyskaniem niepodległości. Aby to było możliwe, musi powstać znaczna siła społeczna, która będzie miała również ciężar polityczny, aby mogła wywierać nacisk na rządy, a gdy zajdzie taka potrzeby, gdy jak w 1918 roku władza będzie znowu leżeć na trotuarze, aby ją podjąć i nawę państwową poprowadzić kursem właściwym, ku jej wielkim celom i przeznaczeniu narodu.
Odwiedź także nasz profil na Facebooku i śledź naszą działalność na bieżąco.
